Redigerer Husmannsdottera (avsnitt)

==Tekst variant 2==
<poem>
'''1.'''Eg hev ei fortelling som eg oppskrivar her,
det var om tvo so unge som ha kvarandre kjær.
Som born i hop dei stroka å var frå same gard
og kjærligheit av hjarta dei til kvarandre bar.

'''2.'''Han var ein rike kakse son til en garemann,
ho var ei husmannsjente å åtte kje det grann.
Då dei ha gjenge lese å då foreldra såg
han til den jenta bela då vart det harmelåt.

'''3.'''Sin plan dei la i stillhet og sendte han avstad
han skulde på seminaret og gløym den ven han har.
Dei åro dei vart lange det kan du lita på
å mangt eit brev han sende hei te si jenta snål.

'''4.'''Då åri tvo var ende då kom han atte heim
eksamen ha han fenge og karakteren ein.
Foreldri no seg gleda no er det visst forbi
no kan han alle like den simple jenta si.

'''5.'''Ein dag ell tvo deretter han sto å glåpte ut
då fór ho forbi glaset hans vene bånebrur.
No var ho ven og vaksi med blomekinni raud
han sukka i sitt hjarta mi jente ven og staut.

'''6.'''Han sa til si foreldri at visst de vil meg vel
så må de alle nekte at eg den jenta fær,
med harde ord dei svara ho skal du alle få
so lenge som me lever det kan du lite på.

'''7.'''Det var ein rike manne han ha kje ko eit born
å dette var ei jente og denne skulle han få.
Foreldri helt det maka til ho hans kåne blei
då laut han late vere si jente ven og grei.

'''8.'''Då ho det såg og høyrde at han brudgom sto
då kolna ho i hjarta ho fekk kje fram eit ord.
Dei unge kinni bleika og fekk ein dødsleg let
og augo dei var raude avdi ho jamleg gret.

'''9.'''Den siste dag ho levde då skriva ho eit brev
å sendte til den guten som ha har hatt så kjær.
Då han det brev ha lesa det skar i hjarta djupt
han fekk kje fred i hjarta kor han for inn ell ut.

'''10.'''Då ingi råd det hjelpte då han på drykk seg slo
eit rus han dagleg tok seg av rikdom gjekk det fort.
Då alt det var oppdrukke å alt var stygt og svart
og ingen torde hyse den fryktelige kar.

'''11.'''Då kom han i ei knipe som ingen kunne tru
då kom han på den rådi han tenkte på med gru,
ein laurdagskveld i myrke då månen bleikleg skein
han kasta seg i fossen dei såg han alle meir.

'''12.'''Her heve Olav sete med vemod i sitt sinn
å denne visa dikta å sett i boki inn.
Det er den største dårskap som tenkas kan på jord
å gjeva bort sin kjærlighet til den man ei kan få.
</poem>